مجله تحقیقات نظام سلامت حکیم
سال سوم شماره 2 (پیاپی 10، تابستان 1379)

در کشورهایی که واکسیناسیون سرخجه انجام نمیشود، با برآورد تعداد کودکان ناشنوای حسی- عصبی مبتلا به سرخجه مادرزادی میتوان میزان بروز سندرم سرخجه مادرزادی را تخمین زد. طبق یک مطالعه مورد- شاهد، 225 کودک 4-1 ساله از آذر 1374 تا اردیبهشت 1375 در شهر تهران بررسی شدند. اطلاعات توسط تکمیل پرسشنامه و گرفتن نمونه خون جمع آوری شده است. تیتر آنتی بادی سرخجه در دو گروه مورد و شاهد مقایسه و تیتراژ توسط تست ممانعت از هماگلوتیناسیون انجام شد. گروه مورد، شامل 113 کودک 4-1 ساله با ناشنوایی حسی- عصبی بوده که در مراکز آموزشی ناشنوایان شهر تهران پذیرفته شده اند. گروه شاهد، شامل 112 کودک 4-1 ساله مراجعه کننده به بخش جراحی بیمارستان امیرکبیر بوده که شنوایی طبیعی داشتند. 22 کودک از گروه مورد (19.5%) و 10 کودک از گروه شاهد (8.9%) تیتر مثبت آنتی بادی بر علیه سرخجه داشتند که نسبت شانس (Odds Ratio) سرخجه مادرزادی در ناشنوایی مساوی 2.47 (5.97-1.04= (Confidence interval و خطر منتسب (Attributable risk) به آن 12% برآورد شد. به بیان دیگر با پیشگیری از بیماری سرخجه میتوان 12% از بروز ناشنوایی حسی- عصبی در کودکان کاست. بنابراین عفونت داخل رحمی سرخجه عامل خطر مهمی برای ناشنوایی حسی- عصبی کودکان محسوب می شود و با توجه به تجارب 26 ساله کشورهای پیشرفته باید بررسی وسیع و تصمیم گیری قاطع درباره برنامه واکسیناسیون سرخجه انجام شود.

با توجه به شیوع واژینیت کاندیدیایی به میزان 75% و درصد بالای عود آن (40%) یک مطالعه نیمه تجربی آینده نگر برای بررسی تاثیر دو روش با کلوتریمازول واژینال، تک دوز (dose) و سه روزه انجام شد. در این پژوهش 80 بیمار در دو گروه 40 نفری به شرح زیر مورد مطالعه قرار گرفتند:1- گروه یکروزه: جهت بیماران این گروه، قرص کلوتریمازول واژینال 500 mg (دو قرص (250 mg به صورت تک دوز تجویز گردید.
2- گروه سه روزه: جهت بیماران این گروه قرص کلوتریمازول واژینال 200 mg (دو قرص (100 mg هر شب به مدت سه شب تجویز گردید.
بیماران در هر دو گروه یک و چهار هفته پس از درمان جهت بررسی تاثیر درمان و میزان عود پیگیری شدند.
پاسخ درمانی مطلوب یک هفته پس از درمان در 90% از بیماران تحت درمان یک روزه و 87.5% از بیماران تحت درمان سه روزه ایجاد شد. میزان موفقیت درمانی چهار هفته پس از درمان در گروه یک روزه 75% و در گروه سه روزه 77.5% بود. همچنین میزان عود واژینیت کاندیدیایی در گروه یک روزه25% و در گروه سه روزه 22.5% بود.
با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه بنظر می رسد که دو روش درمانی یک روزه و سه روزه به یک اندازه در درمان واژینیت کاندیدیایی موثر بوده اند و عود بیماری با هر دو روش درمانی تقریبا یکسان بوده است.

این مطالعه بر روی موش ماده (Rat) ویرجین با وزنی بین 200-180 گرم به شکل In vitro انجام شد. کیسه زهدان حیوان بصورت پره- پاراسیون عضلانی جدا شده مورد مطالعه قرار گرفت. در این آزمایش، اثرات آنالوگ مصنوعی ANP یعنی آترویوپپتینII (ATPII, Atriopeptin II) در حضور شرایطی از قبیل: سیکل اوستروس دی اوستروس و تیمار از قبل با استروژن و پروژسترون و همچنین در حیواناتی که تخمدان آنها برداشته شده بود (با و بدون حضور استروژن)، بصورت In vitro مورد بررسی قرار گرفت. ATPII اثرات شل کنندگی بارزی، در مرحله اوستروس و همچنین در تیمار از قبل با استروژن، بر روی کیسه زهدان از خود نشان داد ولی این اثرات در مرحله دی اوستروس و همچنین در تیمار از قبل با پروژسترون بسیار کم بود.ATPII علاوه بر کاهش آمپلی تیود و فرکانس انقباض عادی زهدان، اثرات انقباضی اکسی توسین را نیز کاهش داده و این کاهش وابسته به دوز بود. در حیوانات بدون تخمدان، اثرات شل کنندگی ATPII بر روی زهدان کاهش یافته و این کاهش در حضور استروژن برگشت پذیر می باشد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که ATPII اثرات شل کنندگی قوی در حضور استروژن از خود نشان می دهد در حالیکه این اثرات در حضور پروژسترون آنتاگونیزه خواهد شد.

در تحقیق حاضر اثرات اولتراسوند درمانی بر تغییرات سلولی ناحیه درم در زخم باز پوست با ضخامت کامل خرگوش به روش شمارش سلولی بررسی گردید.
تحقیق به روش تجربی صورت گرفت. در 26 راس خرگوش نر تحت بیهوشی عمومی و در شرایط استریل، 4 برش به طول حدود 3 cm در پوست پشت آنها ایجاد شد. روز جراحی روز صفر محسوب شد. برشها به صورت تصادفی برای درمانهای ذیل در نظر گرفته شد: شماره یک برای اولتراسوند درمانی انتخاب شد. شماره دو برای درمان با ژله اولتراسوند و شماره سه برای درمان با بتادین و در نهایت شماره چهار برای درمان با پلاسبو انتخاب شد. ویژگی های اولتراسوند درمانی از اینقرار بود:1 MHz & PULSED 2:8 & 0.5 watt/cm2 & 4 min اولتراسوند درمانی و سایر درمانها به طور یکبار در روز و روزانه انجام می شدند. در هر یک از روزهای 4، 7 و 15 که مطابق فازهای التهاب، تکثیر و تجدید ساختار روند التیام زخم بود تعدادی از خرگوشها بوسیله اتر کشته شدند. و نمونه برداری بافتی به عمل آمد مراحل کار عملی بافت شناسی عمومی بر روی نمونه ها انجام شد و برشها با روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین رنگ شدند. با استفاده از قطعه چشمی مخصوص سلولهای فیبروبلاست، ماکروفاژ، نوتروفیل و سلولهای اندوتلیوم عروق شمارش شدند و با استفاده از قطعه چشمی حاوی خط مدرج ضخامت بافت زخم اندازه گرفته شد. داده ها به روش آنالیز واریانس آزمون شدند.
بالاترین میانگین تعداد فیبروبلاستها در روزهای 4 و 7 و 15 به ترتیب متعلق به گروه های پلاسبو، اولتراسوند درمانی و ژله، اولتراسوند درمانی بود. بالاترین میانگین سلولهای اندوتلیوم عروق در روزهای 7 و 15 بترتیب متعلق به گروه های پلاسبو و اولتراسوند درمانی بود. بالاترین میانگین ضخامت بافت زخم بترتیب متعلق به گروه های ژله، پلاسبو، اولتراسوند درمانی بود. به غیر از اختلاف ضخامت بافت زخم روز 15 بین بقیه متغیرها اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد. و روش LSD نشان داد این اختلاف بین گروه های اولتراسوند درمانی و ژله بود.
برطبق مطالعه حاضر اولتراسوند درمانی طبق پروتکل اجرا شده در تحقیق حاضر تاثیر مثبت بر ترمیم ناحیه درم در زخم باز با ضخامت کامل پوست خرگوش نداشت

هدف از این مطالعه، بررسی گذشته نگر عوارض ارولوژی بر روی 200 مورد پیوند کلیه می باشد که طی سالهای 1365 تا 1376 در بیمارستان امام خمینی (ره) انجام گرفته است. اطلاعات مورد نیاز با توجه به داده های موجود در پرونده بیماران بدست آمده است. برطبق این مطالعه، عوارض ارولوژی در 79 بیمار (39.5%) ملاحظه شده که از این تعداد 44 مورد (55.7%) آن مربوط به تجمعات و اروپاتی انسدادی (انسداد یا تنگی حالب، انسداد یا تنگی محل اتصال حالب به مثانه، انسداد یا تنگی محل اتصال حالب به لگنچه، تجمعات اطراف مثانه و مانند آنها)، 12 مورد (15.1%) تراوش ادرار، 5 مورد (6.3%) عفونت های محل عمل جراحی، 5 مورد (6.3%) نوروپاتی یکطرفه، 2 مورد (2.5%) ادم یکطرفه اندام تحتانی و 11 مورد (13.9%) آن مربوط به اشکال عروقی می باشد.

این تحقیق یک مطالعه نیمه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی بود که بر روی بیماران تحت عمل جراحی بزرگ شکمی در بیمارستان مهر تهران انجام شد. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه تاثیر فشار هوای خارجی، هپارین و توام آنها بر پیشگیری از ترومبوز ورید عمقی بود. با توجه به مشخصات واحدهای مورد پژوهش 120 بیمار به روش غیر احتمالی انتخاب و بصورت تصادفی در چهار گروه 30 نفری EPC)، هپارین، توام و شاهد) قرار داده شدند. گروه ها از نظر سن و جنس یکسان بودند. در گروه اول قبل از عمل جراحی و 72 ساعت بعد از عمل روزانه هر 3 ساعت یکبار بمدت 36 دقیقه دستگاه بطور متناوب به پاها وصل می شد. در گروه دوم هپارین سدیم 5000 واحد زیر جلدی 2 ساعت قبل از عمل جراحی و 12 ساعت یکبار بعد از عمل به مدت 72 ساعت تزریق گردید گروه سوم از دو روش پیشگیری کننده فوق بصورت توام استفاده کردند و برای گروه چهارم هیچگونه روش پیشگیری کننده استفاده نشد. هر چهار گروه از مراقبت های پرستاری معمول بخش برخوردار بودند. اطلاعات بوسیله پرسشنامه و چک لیست جمع آوری گردید و برای تشخیص ترومبوز علاوه بر ارزیابی علایم بالینی از داپلراولتراسوند استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد روش های پیشگیری به تنهایی EPC) یا هپارین) در کاهش ترومبوز ورید عمقی به میزان 16.7% موثر بودند (P<0.042) ولی با استفاده توام این روش ها 26.7% موارد ترومبوز کاهش یافته است (P<0.002).

استرنژیلوییدس استرکورالیس یکی از نماتودهای انگلی روده انسان است که می تواند منجر به ایجاد علایم و نشانه های گوناگونی در افراد آلوده گردد. مجتمع هایی که انسان در آنها بصورت دسته جمعی توام با سطح پایین بهداشت زندگی می نماید محیط مناسبی برای بقا و انتقال این آلودگی است. لذا در این تحقیق میزان شیوع استرنژیلوییدس استرکورالیس در یکی از مراکز نگهداری عقب ماندگان ذهنی تهران مورد بررسی قرار گرفته است. این بررسی یک مطالعه توصیفی است که در آن اکثر معلولین ذهنی مرکز توانبخشی رفیده تهران از نظر آلودگی به انگل استرنژیلوییدس استرکورالیس مورد بررسی قرار گرفتند. از 421 نفر افراد این مرکز 367 نفر مورد آزمایش مدفوع به روش رسوبی فرمالین- اتر قرار گرفتند و بقیه افراد به دلایلی از جمله مصرف دارو و یا عدم همکاری در نمونه گیری از مطالعه خارج شدند. شدت آلودگی به روش استول تعیین گردید. از تعداد 367 نفر معلولین ذهنی مرکز توانبخشی رفیده تهران که مورد آزمایش مدفوع قرار گرفتند 114 نفر (31.06%) آلوده به استرنژیلوییدس استرکورالیس بودند. از 114نفر عقب مانده ذهنی آلوده به استرنژیلوییدس استرکورالیس 60 نفر (52.5%) مذکر و 54 نفر (47.5%) مونث بودند. از نظر سن، گروه سنی 6-4 ساله بیشترین فراوانی آلودگی را به خود اختصاص داد. از نظر شدت آلودگی 39 نفر (34.2%) تعداد 4000 یا بیشتر لارودریک گرم مدفوع دفع کرده اند. با توجه به یافته های این تحقیق مبنی بر بالا بودن میزان شیوع استرنژیلوییدس استرکورالیس در موسسه نگهداری عقب ماندگان ذهنی رفیده تهران، پیشنهاد می شود که در این قبیل موسسات مشکل آلودگی به این انگل نباید مورد بی توجهی قرار گیرد.

سزارین شایعترین عمل جراحی می باشد، هدف از این تحقیق تعیین توزیع فراوانی عمل سزارین و علل آن در کشور جمهوری اسلامی ایران می باشد تا بر اساس نتایج آن در صورت لزوم در جهت کاهش میزان سزارین برنامه ریزی شود. این مطالعه به صورت مقطعی در سال 1377 در 39330 نفر از مادران در کشور انجام پذیرفت و اطلاعات در مورد نحوه زایمان، سن، عامل زایمان، اندیکاسیون سزارین و محل انجام زایمان به دست آمد. میزان شیوع سزارین (33.1%) و شایعترین علل آن به ترتیب: سزارین قبلی (22.2%)، عدم تناسب سر جنین با لگن مادر (20.1%) و زجر جنینی (12.2%) بود.

این مطالعه مقطعی، توصیفی - تحلیلی در سال 1376 بر روی 1723 نفر از دختران دبیرستانی شهر تهران که سابقه تزریق واکسن سرخجه را نداشتند، با هدف تعیین وضعیت آنتی بادی آنان بر علیه ویروس سرخجه به عمل آمد. این دختران در سطح دبیرستان های دخترانه شهر تهران (تهران بزرگ) بصورت سیستماتیک خوشه ای، هر خوشه شامل کل دانش آموزان یک کلاس که حدودا 33 نفر در نظر گرفته شد، انتخاب شده بودند و پس از خون گیری، آزمایش به روش هماگلوتیناسیون غیرمستقیم بر روی نمونه خون آنها انجام شد. نسبت وجود آنتی بادی در جامعه 78.4±2 درصد برآورد شد که این رقم کاهش معنی دار از نظر سطح آنتی بادی نسبت به مطالعه مشابهی که یازده سال قبل توسط دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده بود (81.5%) را نشان می داد. کاهش سطح آنتی بادی به ویژه در منطقه غرب شهر تهران قابل توجه بود.

فلج مغزی یک آنسفالوپاتی غیر پیشرونده (استاتیک) می باشد که ممکن است همراه اختلالات گفتاری، شنوایی و بینایی، تشنج، اختلالات یادگیری، عقب ماندگی ذهنی و مانند آن باشد. این اختلال در اثر صدمه به مغز در هر یک از مراحل رشد آن رخ می دهد و معمولا راه های حرکتی را گرفتار می سازد. با توجه به مقدم بودن پیشگیری بر درمان و عدم انجام تحقیق درباره فلج مغزی (از نظر علت شناسی، انواع و اختلالات همراه) در ایران، بر آن شدیم تا این تحقیق را انجام دهیم. یک مطالعه مورد – شاهد برای بررسی تاثیر ریسک فاکتورهای مختلف بر روی فلج مغزی صورت گرفت. نمونه های انتخاب شده از بین مراجعین به مراکز بهداشتی و توانبخشی تهران با تشخیص فلج مغزی، انتخاب شدند که تعداد آنها در کل به 200 مورد می رسید و 300 نفر فرد سالم نیز به عنوان شاهد از بین همسایگان یا مدارس منطقه به روش تصادفی ساده انتخاب گردیدند. اطلاعات حاصله در پرسشنامه هایی جمع آوری و نتایج استخراج گردیدند. شایع ترین عوامل ایجادکننده فلج مغزی، عوامل حین تولد بود که در بین آنها وزن کم حین تولد بیشترین تعداد بود. فلج مغزی اسپاستیک دی پلژیک، شایعترین نوع (39.5%) گزارش گردید، 47% از کل مبتلایان و بیشتر افراد مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک کوادری پلژیک (63%) دچار عقب ماندگی ذهنی بودند. تشنج (که در 35% از بیماران مشاهده شد) و اختلال بلع، بیش از همه در نوع اسپاستیک کوادری پلژیک وجود داشت. اختلال گفتاری در 70% مبتلایان مشاهده شد که 48% آنان از نوع خفیف بود. بیشترین نوع اختلالات بینایی استرابیسم بود که در فلج مغزی اسپاستیک دی پلژیک مشاهده گردید.